Nikon AF-S NIKKOR 300mm f/4E PF ED VR
Sinds een paar dagen ben ik de gelukkige eigenaar van de nieuwe lichtgewicht telelens van Nikon, de Nikon AF-S 300mm f/4E PF ED VR. Een hele mond vol, kort gezegd een 300mm f/4 lens met beeldstabilisatie. Mijn vorige 300mm f/4, ruim 15 jaar oud, absoluut topscherp, had als nadeel de trage autofocus, chromatische aberratie en geen beeldstabilisatie. Voor de topscherpe foto’s had ik dus altijd óf hele snelle sluitertijden nodig óf een statief of rijstzak. Dus tijdens mijn wandelingen in de AWD sleepte ik regelmatig ook nog een statief mee, en dat betekende dat de combinatie D800, lens en statief al snel op ruim vier kilo zat, en nog een grote rugzak om ook het statief op te kunnen bevestigen.
420mm, 1/500s bij f/7.1 en iso 280
Hoe anders nu met de nieuwe lens: door de beeldstabilisatie heb ik tijdens mijn wandelingen geen statief nodig, en de camera met lens wegen samen 1,8 kilo. Verder is de lens heel erg compact en het geheel past dan ook makkelijk in mijn superlichte slingbag, inclusief wat eten en drinken.
De reden dat deze nieuwe lens zo licht is komt door een Phase Fresnel lens element, hierdoor is zeer compacte bouw mogelijk. Canon gebruikt een dergelijk lens element in z’n 400mm f/4 DO lens (Diffractive Optics). Behalve het lichte gewicht (nieuw: 755gr, oud: 1380gr) heeft deze lens de laatste generatie beeldstabilisatie (VR = Vibration Reduction) en ik kan scherpe foto’s maken met 1/30s uit de hand! Maar ook is de autofocus supersnel, getuige onderstaande foto, een Gierzwaluw met volle krop in vlucht, een van de lastigste vogeltjes om vast te leggen vanwege hun totaal onvoorspelbare vluchtgedrag.
420mm, 1/1600s bij f/5.6 en iso 220
Verder is de lens natuurlijk ook topscherp, heeft vrijwel geen last van chromatisch aberratie en ik heb laatst zes uur rondgewandeld in de AWD zonder een centje vermoeidheid wat betreft spullen sjouwen.
In combinatie met mijn fullframe D800 camera gebruik ik de lens vnl. met de 1.4x teleconverter om zo een brandpuntafstand te krijgen van 420mm bij maximaal f/5.6. Ook met de TC is de autofocus nog supersnel en ik heb gisteren dan ook een mooie serie kunnen maken van jonge Boerenzwaluwen die gevoerd werden. Ik kon de vogeltjes lopend benaderen en rustig gadeslaan en heb prachtige plaatjes kunnen schieten van deze heerlijke kwetterende vogeltjes.
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 2500, +1/3 stop compensatie
Al de foto’s zijn dus uit de hand geschoten, om de aktie goed te bevriezen heb je dan toch snelle sluitertijden nodig maar met een camera als de D800 kan de ISO makkelijk omhoog, tot mijn verbazing waren flink wat foto’s gemaakt met ISO 3600 zonder enig ruis probleem, heerlijk!
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 3600, +1/3 stop compensatie
Het is prachtig om te zien hoe de kleine zwaluwtjes gewoon rustig op een ijzerdraadje zitten, continu om zich heen spiedend of vader of moeder alweer met eten aankomt. Als dat zo is gaat het geluidsnivo direkt omhoog en staan de bekkies al wijd open.
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 3200, +1/3 stop compensatie
In een fraktie wordt het eten overgedragen, gewoon terwijl de ouder in vlucht is, en gelukkig heb ik zo’n overdracht perfekt kunnen registreren. Ook met ‘slechts’ vier beeldjes per seconde gaat dit prima, eerlijk gezegd mis ik de snelheid niet echt.
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 3200, +1/3 stop compensatie
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 3200, +1/3 stop compensatie
Kortom, al na een paar dagen gebruik van m’n nieuwe lens ben ik supertevreden en erg blij dat ik deze stap gezet heb. Ik heb flink wat ouder spul, zoals de D7100 en D300s kunen verkopen en m’n oude lens goed kunnen inruilen, daar komt vast wel weer een nieuwe tevreden eigenaar voor.
Een heel bekend vogeltje…..
Hoewel minder algemeen dan vroeger, toch is de Huismus, ofwel Passer Domesticus, nog steeds een zeer bekend vogeltje waar de meeste vogelfotografen hun neus voor ophalen en zowiezo de meeste mensen nauwelijks naar kijken.
En dat is onterecht vind ik, want het zijn eigenlijk gewoon prachtige en vaak aandoenlijke vogels.
Rond mijn huis in struiken en op heggen, en in het duinlandschap kan je iedere dag groepen met mussen vinden, en met een beetje moeite zijn die dan ook in een fraaie setting te fotograferen. Uiteraard is een natuurlijke setting voor deze vogels vaak op dakpannen en goten, maar met zoveel natuur in de buurt vond ik het leuk om ze eens in een dergelijke setting te laten zien.
Een paar dagen terug ben ik naar buiten gegaan met mijn Nikon D7100 en de Nikon 300mm f/4 ED er op, zonder teleconverter, zonder statief, gewoon lekker uit de hand en ook nog met volle lensopening, want dan al levert deze oude telelens een perfekte scherpte. Zo kon ik dus de sluitertijden goed kort houden om bewegingsonscherpte (van mij en van de mussen) te voorkomen.
Door te fotograferen bij f/4 krijg je ook nog eens een lekker zachte voor en achtergrond waardoor de musjes mooi los komen, zoals bij bovenstaande mannetjesmus goed te zien is. Als ze in struikjes zitten is het lastig om ze helemaal vrij te krijgen, er is bijna altijd wel een takje voor of achter hun, maar als het totaalbeeld goed is en de vogel zelf optimaal scherp dan stoort mij dat niet.
Als ik dit soort foto’s zie dan denk ik er echt over om gewoon een Huismus projekt te beginnen, want al hun gedrag vastleggen is best een uitdaging. Ik heb nog nooit parende Huismussen gezien laat staan vastgelegd. Ook het wassen in zandkuiltjes is altijd een erg leuk gezicht. Het uitvliegen van jonge musjes: nooit gezien!
Kortom, er is genoeg te ontdekken bij dit zeer algemene vogeltje en vandaar dit “eerbetoon”.
op dát moment 