Kluten
Op Koningsdag was ik met een paar fotovrienden op Texel en heb daar weer uitgebreid en relatief dichtbij Kluten kunnen fotograferen.
Deze zwart-witte vogel met blauwe poten blijft een lastige om goed te belichten, want de kontrasten zijn natuurlijk hoog en bovendien hadden we deze dag vrij veel zon. We waren er in het begin van de ochtend, dan is het licht wat minder hard.
Bij een bekend plasdras gebied waren redelijk wat Kluten die je goed kon benaderen omdat “hun” gebied wordt afgescheiden door een sloot, en kennlijk weten ze inmiddels dat de fotografen die rondhangen aan de andere kant van het slootje niet bedreigend zijn..☺️
Ik probeer dan toch altijd weer om zo laag mogelijk over het water te fotograferen, en dat betekend dat het statief deels in de sloot stond en ik door de hoekzoeker op de kant daar doorheen lag te loeren.
In de meeste gevallen heb ik spotmeting gebruikt om er in ieder geval voor te zorgen dat de witte partijen niet overbelicht raken, en dat is goed gelukt vind ik zelf. Alle foto’s zijn geschoten vanaf statief en met de Nikon D7100 en Nikon 300 f/4 en de Kenko 1.4x converter. Veel foto’s bij volle lensopening (f/5.6) of een derde stop gediafragmeerd (f/6.3). Ondanks statief gebruik wilde ik de sluitertijden zo kort mogelijk houden om de snelle bewegingen van de vogel te bevriezen. Dit levert natuurlijk soms weer leuke beelden op zoals op de foto hieronder, waarbij het net lijkt alsof de Kluut een kralenketting om heeft!
Het is prachtig om te zien hoe deze vogel met die lange fragiele poten aan het foerageren is, en soms komt hij/zij dan ook helemaal uit het water zodat je goed kan zien hoe hoog ze op hun poten staan.
Ondanks dat het een echte steltloper is heeft de Kluut ook zwemvliezen tussen de tenen en kan dus ook goed zwemmen. Het gebiedje waar de foto’s genomen zijn is ook echt een broedgebied, met eilandjes met wat gras en schelpjes, ideaal voor de nestjes van de Kluut.
Op sommige momenten ging een Kluut door het afscheidende slootje foerageren en kwam dan soms wel heel erg dichtbij langslopen. Tijdens dat foerageren vegen ze zijdelings met hun snavel door het water en de modder en vissen daarmee meestal wormen en kreeftachtigen uit het water.
Het echte broedseizoen begint nu deze maand, er worden 3 a 4 eieren gelegd en deze komen in een ruime drie weken uit. De jongen gaan dan onmiddelijk zelf voor hun eten zorgen, blijven in de buurt van de ouders en deze zorgen er ook voor dat de kleintjes het warm hebben als dat nodig is. Nog eens een maand tot anderhalve maand later vliegen ze uit, maar blijven nog wel lang bij de familie.
Op het moment van deze foto’s werd het voorbereidende werk verricht zoals nest maken en paring (niet gezien helaas).
Hieronder nog wat meer foto’s van deze elegante vogel, ik wil begin juni nogmaals naar Texel om hun kroost te gaan bewonderen!
Fitis
Op dit moment is het een waar feest van zangvogeltjes in de waterleidingduinen, en de laatste paar dagen heb ik me toegelegd op het tweelingbroertje/zusje van de Tjiftjaf, nl. de Fitis.
420mm, 1/1000s bij f/6.3 en iso 160
De twee soorten lijken heel sterk op elkaar, maar de zang is een wereld van verschil. Waar de Tjiftjaf niet veel verder komt dan minuten lang “tjif tjaf tjif tjaf etc.” te roepen, maakt de Fitis er een mooi liedje van. Het is een klein geelbruin vogeltje en zit vrijwel geen minuut stil.
420mm, 1/800s bij f/5.6 en iso 360
Bovendien is de vogel vrij schuw, dus hoe krijg je zo’n klein beestje dan nog een beetje knap op de foto? Dat kan zoals bij bovenstaande foto door zelf schuil te gaan achter een struik en door die struik heen te fotograferen, hier had ik erg veel geluk mee. De goudbruine achtergrond komt van andere struiken die wat verder stonden (duindoorn) en geven een mooie kleurenharmonie met dit prachtige vogeltje.
420mm, 1/800s bij f/6.3 en iso 360
Een andere methode is om in een schuiltentje te gaan zitten bij wat struikjes waar de Fitis regelmatig komt posten, en dat resulteerd in bovenstaande foto waar het vogeltje zich niet helemaal wilde vertonen….
Kenmerkend gedrag voor de Fitis is dat ze vaak wat lager in een struik landen en dan vervolgens in het struikje van takje op takje springen om een steeds betere uitkijkpost te vinden. En intussen maar zingen…☺️
420mm, 1/800s bij f/5.6 en iso 400
Het mooiste is natuurlijk als je niet de lucht als achtergrond hebt, omdat die vaak veel lichter is dan de vogel, zoals bij onderstaande foto goed te zien is. Dit is geen tegenlicht, maar gewoon een heel erg lichte lucht, maar de groene verse blaadjes aan de struik geven het geheel wel weer wat flair vind ik.
420mm, 1/1000s bij f/5.6 en iso 220, +1 stop compensatie
Alle foto’s zijn gemaakt met de Nikon D7100 en mijn Nikon 300mm f/4 ED met de Kenko 1.4x telepro plus dgx converter. Deze combi is echt topscherp, zelfs bij volle lensopening (f/5.6 is dat dan), en erg draagbaar. Het nadeel van de oude lens is de trage scherpstelling, die wil nog wel eens te laat zijn bij aktieve vogeltjes in struikjes…😣
Als laatste nog een exemplaar welke uit volle borst zat te zingen, een heerlijk geluid en als je een dezer dagen door de Amsterdamse Waterleidingduinen wandeld zul je de zang ook veelvuldig horen!
420mm, 1/800s bij f/5.6 en iso 320
Een heel bekend vogeltje…..
Hoewel minder algemeen dan vroeger, toch is de Huismus, ofwel Passer Domesticus, nog steeds een zeer bekend vogeltje waar de meeste vogelfotografen hun neus voor ophalen en zowiezo de meeste mensen nauwelijks naar kijken.
En dat is onterecht vind ik, want het zijn eigenlijk gewoon prachtige en vaak aandoenlijke vogels.
Rond mijn huis in struiken en op heggen, en in het duinlandschap kan je iedere dag groepen met mussen vinden, en met een beetje moeite zijn die dan ook in een fraaie setting te fotograferen. Uiteraard is een natuurlijke setting voor deze vogels vaak op dakpannen en goten, maar met zoveel natuur in de buurt vond ik het leuk om ze eens in een dergelijke setting te laten zien.
Een paar dagen terug ben ik naar buiten gegaan met mijn Nikon D7100 en de Nikon 300mm f/4 ED er op, zonder teleconverter, zonder statief, gewoon lekker uit de hand en ook nog met volle lensopening, want dan al levert deze oude telelens een perfekte scherpte. Zo kon ik dus de sluitertijden goed kort houden om bewegingsonscherpte (van mij en van de mussen) te voorkomen.
Door te fotograferen bij f/4 krijg je ook nog eens een lekker zachte voor en achtergrond waardoor de musjes mooi los komen, zoals bij bovenstaande mannetjesmus goed te zien is. Als ze in struikjes zitten is het lastig om ze helemaal vrij te krijgen, er is bijna altijd wel een takje voor of achter hun, maar als het totaalbeeld goed is en de vogel zelf optimaal scherp dan stoort mij dat niet.
Als ik dit soort foto’s zie dan denk ik er echt over om gewoon een Huismus projekt te beginnen, want al hun gedrag vastleggen is best een uitdaging. Ik heb nog nooit parende Huismussen gezien laat staan vastgelegd. Ook het wassen in zandkuiltjes is altijd een erg leuk gezicht. Het uitvliegen van jonge musjes: nooit gezien!
Kortom, er is genoeg te ontdekken bij dit zeer algemene vogeltje en vandaar dit “eerbetoon”.
Wintertaling
Gaf ik in mijn vorige bericht nog aan ook weer over de Futen te schrijven, eerst wil ik toch een soort laten zien die ik niet vaak zo mooi voor de lens heb gehad, de Wintertaling.
Ik heb gisteren voor de tweede keer een groot aantal foto’s kunnen maken van de Pestvogel, dit keer zelfs gewoon in mijn woonplaats Zandvoort, even op de fiets, ideaal!
Later die dag ging ik kijken bij een mooie plas en tot mijn verbazing waren daar een stuk of tien Wintertalingen aan het foerageren. Ik had alleen de camera meegenomen voor het geval dat, en heb de foto’s dan ook zonder statief en hoekzoeker moeten maken.
420mm, 1/800s bij f/7.1 en iso 200
Deze foto heb ik genomen toen ik zag dat er Wintertalingen zaten, dus snel vanuit de hand op de knie gesteund dit shot gemaakt. Ook de volgende foto is zo gemaakt, vrouw en man Wintertaling gebroederlijk aan het foerageren.
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 250
Maar ik hou natuurlijk heel erg van superlaag standpunt, dus er moest wat meer werk worden verricht.
Even verder op zat een vrouwtje vrij dichtbij, er viel heel mooi licht op dus ik kroop er naar toe. Het wandelpad tussen de plassen door wordt echter ook door honden bezocht en hun baasjes nemen kennelijk geen zakjes mee, dus ik moest erg opletten dat ik niet in de poep ging liggen…:-(
Uiteindelijk lag ik goed, en onderstaande foto kon ik maken, maar direkt daarop werd ik toch als te bedreigend gezien en vertrok de dame…
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 320
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 320
Jammer genoeg net niet topscherp, en liggend is het lastig om direkt de wegvliegende vogel te volgen…
Gelukkig kwam wat later toch weer een mannetje langszwemmen, nog steeds met mooi licht.
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 200
Uiteindelijk ben ik toch nog terug naar de auto gelopen om mijn statief en hoekzoeker te halen, en dit laatste shot voor ze te ver weg gingen foerageren is op deze manier gemaakt, statief in het water, lekker laag en dat vind ik persoonlijk nog steeds de mooiste soort foto’s.
420mm, 1/1600s bij f/7.1 en iso 400
In ieder geval ben ik blij met deze opnames, want de Wintertaling is toch wel een erg mooie eendensoort!
Alle foto’s zijn weer geschoten met de Nikon D7100 i.c.m. de Nikon 300mm f/4 ED en Kenko telepro 1.4x converter.
Pestvogel
Bijna ieder jaar, ergens in de winter, is vogel fotograferend Nederland in opwinding want…. de Pestvogel is weer in het land!
Meestal het noorden van het land, want de vogels trekken naar het zuiden wanneer het in hun normale leefgebied te koud wordt. Meestal zijn dit kleine groepjes van tientallen vogels, maar het is voorgekomen dat er ware invasies waren van vele duizenden exemplaren.
In ieder geval wil iedere vogel fotograaf graag deze kleurrijke vogel fotograferen, en dit jaar is dat mij voor het eerst gelukt.
De voornaamste reden dat ik ze niet eerder heb vastgelegd is dat ik niet zo’n fan er van ben om met vele tientallen fotografen bij een struikje of boom te gaan posten, dat heeft voor mij niet meer zoveel met natuur beleving te maken.
Dit keer echter was de Pestvogel waargenomen vlak bij het huis van een bevriende vogelfotograaf in de Noordkop, en ik was daar gisteren om samen met hem een dagje op pad te gaan. Uiteraard zijn we toen ook nog gaan kijken bij ‘zijn’ Pestvogels, en omdat er “slechts’ een stuk of zes andere fotografen waren was het te doen, temeer daar ik vrij snel een aantal aardige foto’s kon maken.
De vogels zitten vaak met een groepje hoog in een boom om dan een paar keer per uur naar beneden te duiken, naar een bessenstruik, en zich daar tegoed te doen aan dit eten. Het lastige is dan natuurlijk dat ze tussen de takjes zitten van de struiken, vaak er net achter, of de AF ligt op het takje, kortom: lastig om een beetje knappe foto te maken.
Je moet het dan ook hebben van geluk, goed opletten op de achtergrond en veel foto’s maken. Ik heb de foto’s geschoten vanaf mijn Sirui statief met schommelkop, de Nikon 300mm f/4 ED met Kenko 1.4x TC er op, en ik kon redelijk kort bij komen want op zich zijn de vogels niet echt schuw zolang je je rustig houdt.
Bovenstaande foto, net een besje pakkend is een mooi moment, jammer genoeg was wel even de zon weg.
Maar wat later kreeg ik een paar kansen om de Pestvogel redelijk vrij er op te zetten en dat leverde toch wel weer mooie plaatjes op.
De achtergrond hier is een woonhuis, want het groepje zat gewoon in een nieuwbouw wijkje, in een boom bij een platsoentje.
Na een minuut of twintig begonnen ze luid te kwetteren, in overleg of ze zouden blijven, maar er werd besloten om dit gebied voor gezien te houden want de rest van de dag zijn ze er niet meer waargenomen.
Gelukkig had ik vlak daarvoor nog een exemplaar laag in de boom kunnen vastleggen met alleen de strakblauwe lucht als achtergrond.
Vrij snel na het vertrek van de Pestvogels hielden wij het ook voor gezien en zijn op pad gegaan naar onze favriete Futen stek, maar dat laat ik de volgende keer zien….
Wilde Zwanen
Vandaag heb ik mogen genieten van Wilde Zwanen, een prachtige zwanensoort die in kleine aantallen in de winter uit het noorden komen en bij ons overwinteren. Gelukkig komt er altijd wel een groep in mijn nieuwe achtertuin, de AWD. Het was een zonnige dag en de eerste groep die ik tegenkwam zat eigenlijk precies tegen het licht in zonder de mogelijkheid om ze van de andere kant te benaderen.
Ik ben er toch maar voor gaan zitten, laag aan het water met de camera en de 300m + TC op statief zo laag mogelijk en de hoekzoeker. Op een gegeven moment landde er een familielid bij het groepje in het water en toen werd er een aardige show opgevoerd, het leek wel baltsen! Dat zou theoretisch wel kunnen, maar ze broeden in het hoge noorden en rusland, dus nu nog ver van huis! Ondanks het tegenlicht leverde dit wel een aantal aardige plaatjes op vind ik.
Een stukje verderop zat een hele groep rustig op het gras, en ik ben de groep voorzichtig genaderd zodat ik foto’s kon maken met de zon mee. Het blijven lastige vogels met zon, veel wit, dus je moet oppassen voor overbelichten. IK gebruik in zo’n geval vrijwel altijd spotmeting, de Nikon D7100 heeft als voordeel dat de spotmeting gedaan wordt op het AF punt, wat in mijn geval vrijwel altijd op de kop en de ogen ligt.
Hieronder een Wilde Zwaan die zich wat aan het poetsen was, grote poten hebben deze beesten ook, ze zijn dan ook bijna net zo groot als een Knobbelzwaan.
Nog eentje ‘en-profil’, op het graspaadje.
Maar ik moest er toch langs om verder te kunnen, dus ik liep rustig naar het groepje, camera in aanslag voor het geval ze weg zouden vliegen, maar ik ging er van uit dat als ik heel rustig bleef dat ze gewoon het water in zouden gaan. En dat deden ze ook!
Ik kon weer een positie kiezen met de zon in mijn rug, liggend tussen het riet met de camera zo laag mogeljk boven het water en foto’s makend door de hoekzoeker, mijn ideale stand-, uh.. ligpunt.
Prachtige vogels vind ik het, en ik ben blij dat ik ze in alle rust heb kunnen fotograferen zonder ze al te veel te verstoren…
Groenling
Het is alweer een tijdje geleden dat ik een bericht heb geplaatst, maar dat heeft een simpele reden: ik heb al een tijdje last van spit, een vervelende rugklacht. Het gaat al wat beter, maar mijn favoriete bezigheid, kruipen op het strand loerend door de hoekzoeker, zit er voorlopig helaas niet in.
Sterker nog, het is vrij zeker dat deze aktiviteiten mijn rugklachten hebben veroorzaakt, als je tegen de zestig loopt moet je toch voorzichtiger zijn kennelijk.
Dus de laatste week dat het weer wat beter ging heb ik me maar bezig gehouden met herten en toch ook weer mooie foto’s kunnen maken. Echter dit keer laat ik toch even wat foto’s van gisteren zien, van een prachtig vogeltje, de Groenling.
420mm, 1/250s bij f/7.1 en iso 800, -2/3 stop compensatie
Rondom ons apartementen complex is een groenstrook met rozebottelstruiken, en de Groenlingen zijn daar dol op. Vaak vallen ze niet eens op in de struikjes, maar gisteren zag ik er flink wat en besloot maar eens een poging te wagen om ze te fotograferen vanaf statief.
420mm, 1/320s bij f/7.1 en iso 1600, -1/3 stop compensatie
Ze pulken de zaadjes uit de rozebottels en eten die dan op, dus niet de bottels zelf grappig genoeg! Bovenstaande foto is een vrouwtje, deze zijn wat minder kleurig dan de mannetjes Groenling, maar je ziet ook bij het vrouwtje de karakteristieke groenzweem door de veren heen en het groen aan het uiteinde van de vleugel, goed te zien in onderstaande foto waar het vrouwtje half op de kop gaat om bij de zaadjes te komen.
420mm, 1/320s bij f/7.1 en iso 900, -2/3 stop compensatie
De mannetjes hebben echt zeer fraaie groene tinten zoals op onderstaande foto goed te zien is.
420mm, 1/250s bij f/7.1 en iso 1000, -2/3 stop compensatie
Het was een beetje grijze dag, dus de ISO moest wel aardig omhoog. De foto’s zijn geschoten met de D7100 i.c.m. de nikon 300mm f/4 ED en de 1.4x teleconverter voor een effectieve brandpuntafstand van 420mm. Omdat ik inmiddels een nieuwe, echt licht carbon statief heb, heb ik de foto’s gemaakt vanaf dit statief en kon ik relatief lange sluitertijden gebruiken. Uiteraard kan de sluitertijd ook weer niet té lang zijn (voor statief geen probleem) omdat de beweeglijke Groenling er dan niet scherp op komt te staan. Het statief is van het merk Sirui, type M3204X, superfelexibel en ook kan 1 poot er af worden geschroefd voor een 1been statief. Het totale statief weegt slechts 1.7kg, mijn oude Gitzo van 3.5kg heb ik verkocht…. 🙂
420mm, 1/320s bij f/7.1 en iso 1250, -2/3 stop compensatie
Gelukkig kon ik voor deze foto’s gewoon blijven staan en hoefde dus geen rare capriolen uit te halen, het enige waar ik ook op heb proberen te letten is de achtergrond, om deze niet te onrustig te laten zijn.
420mm, 1/250s bij f/7.1 en iso 720, -2/3 stop compensatie
Vanaf volgende week heb ik nog wat vakantie, hopelijk kan ik dan weer wat meer fotowerk laten zien!
Mijn favoriete strandvogel….
Dat is de Drienteenstrandloper, een klein, vliegensvlug vogeltje welke alleen of met wat soortgenoten langs de waterlijn rent op zoek naar kleien krabbetjes, wormpjes, schelpjes, etc.
420mm, 1/1000s bij f/7.1 en iso 900
IK heb inmiddels vele honderden foto’s van deze soort, en wat ik zo leuk vind is dat, omdat ze zo aktief zijn, je toch iedere keer weer andere plaatjes krijgt.
Ten eerste is het al lastig om ze goed vast te leggen, zoals gezegd foerageren ze vaak rennend langs de vloedlijn. Ik ben meestal op het strand te vinden tijdens laag water, dan zitten daar de meeste vogels. Behalve de vele meeuwen zijn er ook altijd wel Drieteenstrandlopers, echt veel kleiner dan die meeuwen, en veel sneller!
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 140
Zoals bekend maak ik alle laagstandpunt foto’s met een hoekzoeker, en dat is soms best lastig met die snelle rakkers. Meestal loop ik op de vogeltjes af tot een meter of 15 à 10, ga dan op de knieën en hoop dat ze dichterbij komen. Vaak is dat het geval, soms lopen ze zowat de lens in zoals op onderstaande foto.
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 280, -1/3 stop compensatie
De Drieteenstrandloper is in Nederland een overwinteraar, ze broeden in het arctische noorden en komen in het najaar naar het zuiden, alwaar ze graag langs de kust rondhangen. Het vogeltje heeft geen achterteen zoals de meeste andere vogels, vandaar de naam. Als ze rennen (ofwel snelwandelen….), dan kan ik ze snel lopend niet bijhouden. Ze lopen tot aan de waterlijn en als er een golf aankomt sprinten naar het strand om de golf voor te blijven! Gisteren lette ik even niet goed op en zat vervolgens met mijn statief (laag!) en mijn schoenen en broek in het water! Gelukkig was de camera nog droog, maar ik had niet gedacht dat bij steeds meer eb en opeens nog een golf zover het strand opkwam.
420mm, 1/500s bij f/8 en iso 800, +2/3 stop compensatie
Alle foto’s zijn genomen met de Nikon D7100 en de Nikon 300mm f/4 ED lens en de Kenko Telepro 1.4x teleconverter. Sommige uit de hand, steunend op het zand, sommigen vanaf statief zo laag mogelijk. De ene keer is de branding de achtergrond, de andere keer het strand, ook dat geeft mooie variaties vind ik.
420mm, 1/1000s bij f/9 en iso 900, +2/3 stop compensatie
En ondanks het feit dat ik al zoveel foto’s heb, zullen er ongetwijfeld nog wel meer volgen de komende tijd want ik vind het heerlijk om met deze vogeltjes bezig te zijn!
420mm, 1/1250s bij f/7.1 en iso 220, -1/3 stop compensatie
420mm, 1/1600s bij f/7.1 en iso 280
Als laatste een foto van hun rust houding, kop in de rugveren, soms toch nog een oogje open om het gevaar in de gaten te houden…..
420mm, 1/1250s bij f/8 en iso 220
Damherten
De afgelopen tijd ben ik weer regelmatig in de Amsterdamse waterleidingduinen geweest, want het is weer tijd voor de bronst. Bij Damherten is dit altijd een maandje later dan bij Edelherten, daar was het eind september wel over. Ik heb van de afgelopen weken vele foto’s, en ik wil er nu een aantal laten zien onder verschillende weersomstandigheden en in verschillende settings. Twee weken terug heb ik ook nog een workshop gegeven in dit gebied en ook toen hebben de deelnemers vele herten kunnen fotograferen.
Eerlijk gezegd vind ik bewolkt weer ideaal om de Damherten te fotograferen want dan heb je het minste last van harde schaduwen en opgebleekte witten (in hun vacht en staart). Verder probeer ik ook zoveel mogelijk het hert vrij te fotograferen, dus met een rustige achtergrond die lekker onscherp is waardoor het hert mooi los komt.
Dit jaar heb ik niet veel gevechten gehoord en gezien, alleen soms wat gestoei onder de jonge bokken. Dit soort schermutselingen vinden helaas meestal onder de bomen en tussen de begroeing plaats, lastig om goed vast te leggen.
Eigenlijk vind ik het steeds moeilijker worden om mooie originele foto’s te maken en hieronder laat ik een paar pogingen zien. Alle foto’s zijn gemaakt met de Nikon D7100 en de Nikon 300mm f/4 ED, soms met 1.4x TC. Ook zijn een groot deel vanaf statief gefotografeerd of vanaf eenbeenstatief.
Als laatste nog een close-up van een bok die totaal niet schuw was en zo dichtbij kwam dat ik op 420mm alleen nog maar een kopportret kon maken, zelfs zonder gewei er op. De foto laat wel de kwaliteit van de Nikon 300mm + TC combi zien, je ziet zelfs het haartje voor het oog!
Een oude 300mm in gebruik…
300mm, 1/500s bij f/5 en iso 640, +2/3 stop compensatie
In mijn zoektocht naar betere kwaliteit én lager gewicht heb ik vorige week een 15 jaar oude Nikon 300mm f/4 ED AF aangeschaft met een Kenko Pro 1.4x teleconverter. Tweedehands uiteraard maar in perfekte conditie! Het grootste voordeel voor mij was het lage gewicht, de lens weegt 1,3 kg, bijna 7 ons lichter dan mijn Sigma 50-500 OS.
Uiteraard was ik ook erg benieuwd naar de scherpte, ik had al gelezen dat deze oude lens kwa scherpte niet onderdoet voor de “moderne” versie (ook al een oud ontwerp), en die lens staat bekend als absoluut topscherp.
Bovenstaand Damhert is geschoten met de 300mm, vanaf een monopod, want beeldstabilisatie heeft deze lens niet. En de scherpte liegt er niet om bij f/5 vind ik zelf!
300mm, 1/800s bij f/4.5 en iso 320, +1 stop compensatie
Bovenstaande Tureluur, geschoten vanuit een vogelhut vanaf rijstzak, laat voor mij overduidelijk zien dat een echte “prime”, een vastbrandpunt lens, echt meer microdetail laat zien dan mijn Sigma, en dat al bij f/4.5, wow! Ik heb deze foto geschoten met mijn D7100 in de 1.3x crop mode, dat geeft een effectieve brandpuntafstand van 600mm. Ofwel, ik gebruik dan een 15.2 Mpx, 600mm f/4 combi van nog geen 2 kilo, de medefotograaf in de hut gebruikte een Nikon D4 met Nikon 500mm f/4 VR, samen goed voor 5 kilo! (en een stuk prijziger….)
Maar soms is natuurlijk 300mm niet genoeg, en wil je meer, dus dan de teleconverter er tussen geschroefd hetgeen effectief een 420mm f/5.6 oplevert. Overigens moet ik mijn Sigma 50-500 OS op 460mm instellen om dezelfde beeldhoek te krijgen, hetgeen aantoont dat er weinig tele verschil zit tussen de Sigma en de nikon + TC combi.
Maar de AF van de laatste werkt nog via een door de body aangedreven stelschroefje, en is aanmerkelijk trager dan de HSM van de Sigma. Voordeel is wel weer de variabele focus-limiter, met slim gebruik kan je zo de traagheid beperken.
420mm, 1/400s bij f/7.1 en iso 640
Hier een afstandshot van Damherten vrouwtjes, geschoten vanaf statief, tegenlicht, mooi beeld maar geeft nog niet goed weer of de foto nog steeds wel scherp is met de TC.
Maar onderstaande foto van (alweer?, ja alweer!) een Drieteenstrandloper laat zien dat ook met de 1.4x TC deze lens tot uitmuntende prestaties in staat is!
420mm, 1/1000s bij f/8 en iso 360
De Drieteenstrandlopers zijn razendsnelle vogeltjes, en de AF had hier dan ook wel moeite mee, temeer daar deze door de teleconverter nog iets trager wordt. Op de knieën in de branding, hoekzoeker en camera / lens ondersteunend op mijn hand in het zand heb ik deze foto kunnnen maken, het vogeltje stond eventjes stil…. 🙂
Kortom, voorlopig zal ik wel een tijdje met deze combi fotograferen, temeer omdat het setje zo heerlijk portable is!
op dát moment 